AFS bracht een gast in huis en we hebben veel meer momenten dat we met het gezin systematisch afspreken, we gaan nu rond de tafel zetten, we gaan over bepaalde dingen praten en dat heeft ons dichter bijeen gebracht.
De Heer heeft mij hier op aarde gezet in deze familie en ik probeer zo goed en zo kwaad mogelijk met Hem samen te werken. En dat geeft mij heel veel vreugde en vrede!.
Iedereen heeft een getuigenis en iedereen heeft een verhaal. Dat je ook als 18-jarige gewoon christen kunt zijn. En alsnog een student kan zijn en lol kunt hebben.
Ik kan een neo-nazi tolereren als hij zich maar gedraagt, als hij de wet respecteert. En wie een ander in elkaar slaat, respecteert de ander niet en dan is er gelukkig een rechtssysteem in ons land waardoor iemand aangeklaagd kan worden.
Vandaag, op de 80ste verjaardag van het einde van de tweede wereldoorlog, heb ik geen boodschap van verdriet maar van hoop en geluk. En vergeet nooit, dat het leven mooi is. Ik behoud mijn vertrouwen in de toekomst en in de menselijke goedheid.
Ik moedig moslims dan ook aan om eenzelfde barmhartigheid tentoon te spreiden tegenover aanhangers van andere overtuigingen: christenen, joden, boeddhisten, atheïsten, agnostici.
In mijn omgeving zie ik bedrijfjes en bedrijven die met goede doelen een tegengewicht bieden voor een verzuurde en individualistische maatschappij. Het geeft je een goed gevoel als je merkt dat het ook anders kan. Want gigantisch veel mensen doen vrijwilligerswerk: in de jeugdbewegingen, in sportverenigingen … Dat is het tegengif tegen pessimisme en verdient onze steun.
Een schooldirecteur :”… Dit zijn de jongeren die over een paar jaar de beroepen gaan invullen die we zo hard nodig hebben, zoals leraar, verpleegkundige, tandtechnicus, jurist of burgerlijk ingenieur.” Als gewezen leerkracht kan ik me daar volledig achter scharen.
Voor mij was het middelbaar onderwijs een moeilijke periode. Ik had altijd een leerkracht nodig die me kon boeien en motiveren. Mijn godsdienstleerkracht was er zo eentje van. Altijd interessant.
Natuurlijk hebben Israëlis en Palestijnen meer gemeen dan ze willen toegeven. Ook dat zit in mijn film Tel Aviv on fire. Het zou goed zijn als ze anders naar elkaar gingen kijken. Zonder angst ook, want die is vandaag heel sterk aanwezig.
Ik ben anders dan de traditionele imam. Ik kleed me modern, hou van voetbal, ga met jongeren op café. Maar ik probeer de grens te bewaken, om mijn geloofwaardigheid als imam niet in het gedrang te brengen.
Joden en moslims houden zogezegd niet van elkaar. In werkelijkheid valt dat nogal mee. Maar er bestaan inderdaad weinig contacten tussen de twee gemeenschappen. Dat willen we doorbreken.
De Vlaamse mode-influencer draagt niet langer een hoofddoek. Deze beslissing maakte me niet minder moslim en ik zal blijven praten over wat het betekent om vandaag in onze maatschappij moslima te zijn. Ik wil vooral bruggen bouwen tussen moslims en niet-moslims
Waarom luisteren we niet naar wat onze geloofsovertuigingen - zowel het joodse, het christelijke als het islamitische geloof - ons leren over vrede en hoop?
Ik wilde niet meer leven. Alles had ik voorbereid om uit het leven te stappen. Mijn afscheidsbrief lag klaar. Ik had twee dafalgans genomen toen mijn Pakistaanse buurman aanbelde om eten te brengen. Het was alsof ik toen weer mezelf vond.
